Sonlu Aşk

Yine de inanmam sonsuz aşka diye başlayan bir şarkı duydum bugün.
Aşk, sonsuz aşk, sonlu aşk..
Sınırsız sevgiyi tarif etmek için kullanılan kavramlar..Çok sevme durumu.
Sevmek, evet sevmek. Gerçekten sevmek, gerçekten hissetmek.
Acaba hangimiz yaşıyoruz bu duyguyu; yada kaçımız bu duyguyu yaşadığımızı zannediyoruz.
Yani sevdiğimizi...sevildiğimizi.
Bu son yüzyıl bence yanılmaların çağı..Sandımcıkların çağı...
Düşünsenize araştırılıp,bulunup,sonra üretilip,ve hatta dağıtılıp ve hatta hatta insanlara kullandırılıp
aaa bu size iyi gelmiyor aslında, başka bir şey içinmiş diye geri toplatılan ilaçlar var.
İlaç bu ilaç.Sağlık,yaşam ve e nihayetinde İNSAN!!
Ve bunun gibi daha niceleri var...Yanlış basılan bir sürü şey girdi hayatımıza şu son yıllarda...
Koskoca bir yanılmalar devri..
En basiti; bir restorana gittiğinde bile doğru yemek gelmiyor.Ve garsona bunun sebebini sorduğunuzda,
"Aa pardon soğandı değil mi biz mantar sanmıştık" yanıtı geliyor.
Yemek yemeyi bile beceremeyen bir hale geldik..ya da getirildik.
Çürüdük, yozlaştık..beynimizi bir yerlerde bıraktık..Üstünü bir sürü envanterle örttük.
E hal böyle olunca bu karışıklıklıktan  sevme durumu da nasibini alıyor.
Yıllarca sevdiğin sandığın insanı aslında hiç sevmiyor oluyorsun.
Yada yıllarca sevmediğini sandığın insanı bir anda çok sevdiğini onun senin için vazgeçilmez olduğunu anlıyorsun.
Sevmeyi bile mi beceremiyoruz...
Hislerimizi kaybediyoruz.. arkadaş mı aradığımız yoksa eş mi karar veremiyoruz.
Konuşmak için konuşulur da, hissetmek için hissedilmez..hele aman yaşıyoruz olsun bitsin işte diye hiç yaşanmaz.
Yaşamak için çok şey gerekir,. hep yanlış yapmak gerekmez doğruda yapmak gerekir.
Doğru yapmak içinde hayatı zamanında sorgulamak gerekir.
Birinin bize sunduğu hayatı değilde, kendi seçtiğimiz hayatı yaşamak gerekir...
Ve sonrada doya doya nefes almak gerekir...farkına vararak...