Huyum Kurumasın

Bu sabah yürürken baya yoğun düşünceler vardı beynimin içinde. Sanırım geceden de güzel bir uyku çekince, daha açık zihinli mi oluyoruz nedir...

Şöyle ki; ben insanlara her zaman şeffaf oldum. İçimden nasıl geliyorsa öyle davrandım, ne hissediyorsam onu söyledim. Yani öpmek geliyorsa bile içimden, o an düşünmeden,öptüm. 

Aynısını kendimi onlara karşı anlatırkende yaptım. Gerçi neden insanlara kendimizi anlatmak zorundaysak...İşte efendim ben şöyle bir insanım, şöyle ön yargım var, şöyle takıntım var, şöyle kıskancım,ya geçen gün bla bla bana aynı bunu söyledi bak beni nasıl iyi tanıyor.....

İşte böyle saf saf kendimi açık ettikçe insanlarıda, benim bu hassas noktalarımdan haberdar etmiş oldum.Alın size bu benim işte,ben zaten kendimi biliyorum sizde bilin dedim. Sonra zamanla baktım ki, kendimi sakınmadan konuştuğum herkes bana en ufak bir tepkilerinde,  beni oralarımdan yakaladılar. Çünkü neden yakalamasınlar, ben vermişim doneyi. 

O kadar rahatsız edici bir durum ki sizi en yumuşak yerinizden deşmeleri. Ya zaten ben biliyorum huyumu sen neden yüzüme yüzüme haykırıyorsun. Yada ne kadar ahlâklı zaten bildiğin yerden yorum yapmak.Bu biraz bel altı saldırmak değil mi? Size tamamen şeffaf olan birini,kendini de rahatsız eden huyları ile yaralamaya çalışmak.  

Şunu çok iyi anlamış bulunuyorum; Kimseye kendinizi açık etmeyeceksiniz. En iyi-en kötü yanlarınız her zaman bir gizem olarak kalacak.

Kendinizi en iyi siz bileceksiniz ve yine en çok siz başkalarına bu kendinizi en güzel göstereceksiniz. Yine aslında aynı konuya denk düşüyor "sen kendini sevmezsen,başkası seni niye sevsin".

İyi huyum da kötü huyumda bana özel. Sizi hiç ama hiç alakadar etmez. Huylarımdan rahatsız olanları kendi huyları ile yüzleşmeye davet ediyorum. Hodri meydan,ayna ayna söyle bana hangi huyum daha beter :)