Gerginlik mi?

Neden bu kadar gerginiz?

Son bir yılda özellikle ülkecek çok gergin olduğumuzu düşünüyorum. Şöyle ki,işim gereği çok fazla seyahat etmeye başladım.  Sahile bakan şehirler bir nebze daha sakin ama ülke geneline bakınca herkesin suratından düşen bin parça. Kimsenin kimseye tahammülü kalmamış. Herkes kendi telaşında ama bir başkasının telaşına saygısı yok. 

Yollar kalabalık. İşe gitmek için erkenden uyanan insan, zaten bir nebze gergin olabiliyor. Bir de o yolların uzunluğu, git git bitmeyişi. Anlamsızca uzayıp giden bir trafik, toplu taşımaların hınca hınç doluşu. İnsanlar iş yerlerinin kapısından içeri girdiklerinde, bir günlük stres haklarını doldurmuş oluyorlar zaten.

Kimselerin suratı gülmüyor. Herkes devamlı bir şeyler ile meşgul. Birileri konuşuyor ama o konuşanları gerçekten kim dinliyor çok merak ediyorum. Sorunlar zaten çözümlenemiyor, ya erteleniyor ya da en fenası olan mış gibi yapılıp görmezden geliniyor. Sürekli bir üst kapatma hali, umursamamak...

İnsan olmak bu mu gerçekten? Ya da şöyle sorayım "yaşamak" dediğimiz şey bu mu?

Yalancıktan paylaştığımız yüzümüzde kocaman gülümse olan fotoğraflar ne olacak? Gerginliğimizi o sahte gülümselemelere bakarak mı atlatmaya çalışıyoruz? Ya da "vayy be zamanında ne kadar da mutluymuşum mu" diyoruz?

Belki de artık gerçekten inanmak istemiyor olabiliriz. Belki de bir şeylerin değişeceğine olan inancımızın soğuduğunu fark ettik. Ne olursa olsun bir şeye olan tutkulu bir inanç insanı sağlam ve kuvvetli yapıyor. İnandığımız her şeyin bir bir yok olup gittiğini gördük. Hemde çok hızlı oldu bunlar. Bir salgın çıktı, yönetemedik, kontrol edemedik, dağıldık. Yarınlar yokmuş gibi yaşarken yarın sağ çıkacak mıyız diye düşünmeye başladık. Sağlık olsun diyip kapattığımız her konunun, aslında evet gerçekten sadece önce sağlık olsun olduğunu anladık. 

Ama ne oldu iki yıl, koca iki yol sonra sanki o korkunç günleri yaşamamış gibi tekrar telaşımıza geri döndük. Ya gömdüklerimiz?

Toprağın altına sadece insanları mı koyduk yoksa canımızı sıkan her duyguyu mu?

E işte duygular öyle gömülünce sabit kalamıyormuş onu da anlamış olduk. Hepimiz anlamsızca gerginiz. Yada çok anlamlı gerginiz ama adlandırmak istemiyoruz.

İnsan duygularına da güvenemiyor değil mi? Nasıl da aniden değişi veriyoruz. Hiç olmamış gibi hiç hissetmemiş gibi.

İşte tüm bunlar gergin yapıyor bizleri. O kadar şey var ki bildiğimiz ve sustuğumuz.Ekonomi desek bir türlü, düzen desek bin bir türlü. Ama o kadar da çok şey var ki göre göre inanmadan kabul ettiğimiz. Derimizin altında kımıl kımıl dolaşan minik bir haşere gibi sürekli gergin tutuyor bizi. Biz hareket ettikçe o da şaha kalkıyor.Asla kendini unutturmuyor ama konuşturmuyor da...Evet o meşhur şarkıda da söylediği gibi "sustukların büyür içinde".

İnsan oğlu bir haykırsa ah bir haykırsa yeterrrrr diye inletse her yeri. Ya da seçsek birini sadece o bizim için haykırsa yeterrrrrr diye. 

Hepimiz rahatlayıp bir oh çeker miyiz?