Renklerime Kavuşuyorum

Uzun zamandır bu kadar iyi hissetmemiştim. İstediğim şeyler oluyor. Sabahları alarmı kırk kere erteleyen ben, şimdi alarm çalmadan uyanıyorum.Güzelce kahvemi demliyorum, her gün değişik makyajımı yapıyorum. Ayaklarım totoma vura vura evden çıkıyorum. Zamanında yapılan değişiklikler, nasılda iyi geliyormuş insana. Değişimi çok seven ben bile  uzun zamandır hareketsiz kalmıştım. Şimdi ise gücüm, inancım, kuvvetim yerine geldi. Aynada kendime gülümsüyor, aferin kızıma diyor ve öpücük atıyorum. . Çünkü ben buna değerim. Sanki renklerimi kaybetmişim de tekrar renkleniyormuşum gibi.

 

Herkesi hayatımda bir yere yerleştirmeyi öğreniyorum. Kime ne kadar gitmeliyim, kiminle ne kadar olmalıyım hepsini bir bir oturttum kafamda. Mesela sizi çok sevdiğini sandığınız insan aslında çok sevmiyor. Az sevdiğini zannettiğiniz ise,  hiç ummadığınız bir anda bir şey yapıyor ve sizi şoka sokuyor. O zaman dank ediyor ak mı kara mı? Kimsenin çok sevgisine de ihtiyacım yok aslında. Belki çok sevilmekten de usandım. Anlaşılmak ve yargılanmamak istiyorum .Bu sebepten kendi içimde yaşamam gereken şeyler olduğu kanaatine vardım. Ben paylaşmayı seven bir insandım. Mutlu da olsam mutsuz da olsam paylaşırdım. Ama paylaşmakta fayda etmiyor artık. Hatta uzun vadede zarar veriyor. İnsanlar sizin iyinizi de kötünüzü de kaydediyor. Kendilerininkini unutsalar bile sizinkini asla unutmuyorlar. Günü gelince ve çıkarları ile ters düşünce baaammm diye vuruyorlar yüzünüze. Bu tuzağa düşmemek için ise bazı şeyleri kendine sakla Dada dedim kendime. Koruma kalkanımı güçlendirdim.

 

Yönlendirmeyi ve yönetmeyi seven bir insanım. Yönlendiremediğim, kontrolden çıkan olaylar beni çıldırtıyor. Bu huyum iş hayatımda bana başarı getirse de, kişisel hayatımda zorluk veriyor. İnsanları sadece dinleyip, istemedikleri sürece tavsiye vermemeye karar verdim. İyi bir dinleyici olmak hatta dinledikten bir gün sonra da mümkünse unutmak istiyorum. Başkalarının problemlerine bile katlanamayacak hale getirildim. O yüzden dinle-unut en iyisi.

 

Kalabalıklar yordu, sakinlik en iyisi. Yada belirli bir yaşa geldikten sonra mı böyle oluyor bilemiyorum. Yaşımı seviyorum, bu yaşın bedenen ve ruhen en verimli zamanım olduğunu hissediyorum.. Keşfetme arzusu kaplıyor içimi. Şunu da öğrensem, şuraya da gitsem, ah bunu da yapsam diye bir iştahlılık ve aç gözlülük hali hakim.

 

Tabi sevgisine ihtiyacım olan insanlar var. Onlarda her zaman ki gibi yanımda. Hatta güzel çiçekler hediye ederek, beni hayata daha da teşvik ediyorlar. Bazı çiçeklerime bakmaya doyamıyorum ❤

Bir tanesinin amacı başka,o hep başka, başka başka,iyi ki var.

 Bazıları minnet…

Evet bazı kararlar aldım, hayatıma yeni kararlarımı uygulayarak devam ediyorum. Ve daha güçlüyüm. Kararıma sadık kaldıkça da güçlenmeye devam edeceğim. Değişeceğim, dönüşeceğim ama eski bilindik hatalara düşmeyeceğim. Yeni hatalar yapacağım, hatalarım bile hiç denenmemişlerden olacak. Yine denedim yine yenildim değil, yeni denedim yeni yenildim diyeceğim.

 

Umut ve huzur doluyum. Dünya ne kadar uçuruma yuvarlasan da, kulaklarımı tıkayabildiğim kadar tıkayacağım. Bir kitapta okumuştum. İlham perileri geldiğinde görmezsen gelirsen yada geri çevirirsen, bir daha geri gelmezmiş. Onu arzulayan başkasına gidermiş ve orada gerçekleştirirmiş kendini. Ben ilham perilerimi kabul ettim. Bu sefer kaçamazsınız dedim.

 

Her yer bembeyaz buralarda. Fırtına şeklinde beyazlıyor etrafımız. Bu sene kendine doyurdu bizi kış. Kış doğumlu olarak ondan da pek mutluyum, pek. Onların havada ahenkle uçuşunu izledim bugün. Sihir gibi döne döne süzülüyorlar, birbirlerine dokunmuyorlar. Tekilliklerinin verdiği çoklukta muhteşemler. Yeryüzünü saflaştırıyorlar. Dışımızı üşütseler de görüntüleri ile içimi ısıtıyorlar.

 

Ben şimdi  gideyim de içimi biraz da sıcak çayla ısıtayım, belki birazda karı izlerim.

 

Neşeyle ve umutla kalın.

 

Dada