Ruhum

Pinterest

Ruhumun saldırgan dehlizlerinde kayboluyorum .

Öfkemi ve sinirimi gizlemek şöyle dursun hareket eden her şeye gürleyebilirim.

Sanki vahşi doğadayım ve etrafımdakiler beni tüketmek için var gibi hissediyorum. 

Tetkikteyim  bekliyorum. Onlar saldırmadan ben saldırmalıyım diyorum.

Kendimi yem etmemeliyim.

Onlar kim ki beni yiyecek.

Bu düşünceler ışığında etrafıma saldırdıkça saldırıyorum. Bazılarını tamamen uzaklaştırdım.

Canım acıdı mı? Evet. Özler miyim? Evet.

Ama yapacak başka bir şey yoksa sana sunulanı yapmak zorundasın.

Bende öyle yaptım. Yıllardır direnen ruhum artık mücadele edemeyeceğini anladı. Her mücadele yorulmuş, zedelenmiş güven ve sevgi demekti. Ve artık mücadele etmekten sevmeye mecal kalmıyordu. 

Ama insan olmak her zaman birilerine karşı tetikte olmak demekti. Vahşi doğada yaşamıyoruz belki ama bizi midesine indirmek isteyen bir sürü iştahlı insan var. 

Evrimde öyle degil mi?

Hayatta kalmayı başaranların soyu devam etti.

Güçlü olabilenler kazandı.

Bizde, bu bizi baskılayan,içine yutmak isteyen toplumda güçlü durmaya çabalıyoruz. 

Aşk, sevgi,  sadakat,güven... bunlar ise devam edebilmemiz için bizi sarj eden bataryalar.

Onları denklenmden çıkarınca pilimiz bitmeye başlıyor. Son kullanma uyarısı alev almaya başlıyor. Ve biz de hayatta kalma iç güdüsüyle son kullanma tarihini ertelemeye çabalıyoruz. 

Her şey hayatta kalmak için aslında. 

Ben her zaman sevdiklerini kaybetmekten çok korkan bir insan oldum. Sırf onları kaybetmemek için ise sarsıcı öfke nöbetleri geçirdim. Parladım,yandım kül olamadan ateşimle onları bile yaktım.

Ama kendi kendimi söndürmeyi becerebildim.

Ve galiba artık yanımda gizli bir yangın söndürücü var.Refleks olarak gelişmiş.

 

Kendi kendini iyileştirmeye alışan birininde başka neye ihtiyacı kalır ki?