Günlük 22 (İç Dökmesi)

Pinterest

Merhabalar,

 

Nasılda bitti bir ay daha. Çok hızlı geçmiyor mu zaman? Kapanma olacak mı olmayacak mı derken oldu da bitti bile. Yararlı oldu mu tabi, muallak.

 

Bizlerde başladık işlerimize.Yoğunluk harala gürele deva ediyoruz. Hafta sonu evlerde olmak çok sıkıcı olmaya başladı. Dün işten erken çıktım ve kardeşimle sahile gittik. Osman Hamdi Bey müzesinin arkasında çok güzel bir  piknik yeri var, orada ufak  piknik yaptık. Nasıl iyi geldi anlatamam. Maskesiz dışarıda oturmak, mis gibi çiçek kokuları,ohhhh.

 

Evde kalmak havalarda güzelleşince iyice zorlaşıyor. Yasaklar kalkınca gitmek istediğim o kadar çok yer var ki. Yarın ki açıklamayı heyecanla bekliyorum açıkçası.

 

Psikolojik olarak yorgun olduğum bir dönemdeyim. Bazı şeyler oluyor hayatımda ve müdahale edemiyorum. Sanki bir kuklacım var iplerim onun elinde. Ne yöne çevirse o tarafa dönüyorum. Kararlar alıyorum ama uygulayamıyorum.Bunu bir daha asla yapmayacağım tamam bitti artık diyorum, ertesi gün hop aynı şeye devam ediyorum. Böyle bıkmışlık, usanmışlık hali. Ruhumu tost makinesine koymuşlar da sürekli bastırıyorlarmış gibi. Yapılması gerekenleri bilip de yapamamak çok zormuş.İnsanın kendi hayatına seyirci kalması ise bir o kadar yıpratıcı.

 

Önceden kimseyi umursamazdım. Aman o ne der, bu nasıl anlar , ya da o bana şunu mu demek istedi gibi düşüncelerim olmazdı. Yaştan mıdır nedendir bilmem. Şimdilerde sürekli birilerinin ne diyeceği, ne yapacağı endişesini yaşıyorum. Bu hayata bir kere geliyorum ve gereksiz insanların iki dakika muhabbetine konu olacağım diye istediğim gibi yaşamaktan vazgeçmeli miyim? Hayır değilim tabiki. Asla bunu savunmadım. Her zaman da en ateşli karşı duran ben oldum. Böyle de devam etmeliyim.

 

İnsan ilk önce kendine iki yüzlü olmamalı. Düşündükleri ve eylemleri paralel olmalı. Gece bir şeyler düşünüp, sabah uyandığında hiç aklından geçmemiş, hiç yeni kararlar almamış gibi davranmamalı.Sözler verip, tutmamazlık yapmamalı.

 

Bense aksine ne söz verdiysem, yedim hepsini. Hiç düşünmemiş, söz vermemiş gibi.Düşünmeyeceğim, akışına bırakacağım dedim her şeyin yönünü değiştirdim. Kızıyorum kendime.

 

Önceden uzun uzun kitaplar okur, yeni filmler izlerdim. Şimdi kitap okumaya karar verdiğimi bile unutuyorum. Yani işin aslı yazarken de fark ettim. Eskiden kendimle vakit geçirmeyi çok severdim.Şimdi katlanamıyorum. Saçımın rengini ve şeklini bile kırk kere değiştirdim. Yine değiştirdim bu arada. Kısa küt bir kesim yaptırdım, beğendim ama. İki gündür de kızıla mı boyasam diye git geller yaşıyorum.

 

Belli ki içimde bir yerler de kendimle küsmüşüm. Canımı yakmışım. Nasıl özür dilesem, nasıl affettirsem kendime kendimi.Bilerek ya da bilmeyerek kırmışım bir yerlerimi. Unutmuşum sonrada.

 

Nereden başlasam da affetsem kendimi?  Nasıl tekrar bir bağ kuracağım içimdeki aykırı ile?

 

Pandemi bizi yalnızlaştırdı. Belki de bu yalnızlıkta en çok da kendimizi yaraladık.Sevmediğimiz huylarımızla yüzleştik. Ve çok uzun sürdü bu, bir müddet daha da devam edecek gibi duruyor.

 

Umarım en azından ben yani daha fazla yara almadan bitiririm bu süreci. Bunları yazabiliyor olmamı da bir başlangıç olarak görüyorum.

 

Kendime, kendini akışına bırak kızım diyorum.

 

Sevgiler.