Günlük 18 (Marteniçka)

Herkese merhabalar,

 Yoğun geçen günlerimiz var her zaman ki gibi. Ama çok mutlu olduğum bir olay da yaşanmadı değil. Dil kursum açıldı sevgili arkadaşlarım. Ne zamandır dört gözle bekliyordum. Açıldığı haberini alınca sevinçten havalara uçmadım değil.

 

İki derse girdik şimdiden. İzin belgesi de çıkarttılar çok iyi oldu. Başka bir ortama girmek, değişik insanlarla sohbet etmek birlikte vakit geçirmek insana çok iyi geliyor.

 

İşler her zaman ki çok yoğun. Ve buna ek olarak bazı değişiklikler oldu onlara da adapte olmaya çalışıyorum.Çok yakın arkadaşım eve çıktı. Hafta başı ona gittik. Köfte yapalım dedik ama yapamadık. Yani bir köfte nasıl olmazsa o kadar olmadı işte.Soğanları doğrar mısın deyip eline tutuşturduğu kişiye “ben bunları köfteye katacağım” demediği için soğanlar kocaman kocaman oldu. Sonra içine ekmek katalım diye söylememe rağmen inatla hayır dedi. Bizimle böyle didişirken tuz katmayı da unutmuş.Pişirirken de az pişmiş olacak diye tutturdu ve ben yine “kızarmadı daha alma şunları” derken aldı koydu tabağa hepsini. Böylelikle iri soğanlı tutsuz az pişmiş-ama hiç pişmemiş köftelerimiz oldu.Neyse ben güzel bir mısırlı pilav yaptım da karnımız doydu. Ha kendisi de nasıl olduysa idare eder dediğimiz mantarlı çorba yaptı. Bu yazıyı okuyorsa “muzur seniii” dediğine eminim. Ama ne yapayım arkadaşım, mutfakta kendini geliştirmen lazım. Gecemizi bol bol dedikodu ve en sevdiğim Kayra’nın Allure şarabı ile sonlandırdık. Gerçi yanlış söyledim dedikodu değil, fikir alış verişi.

Harika köftemiz

Gözlerinin Ardında dizisini bitirdim. Ben çok ama çok beğendim. Sürpriz sonlu dedikleri türlerden. Astral seyahat meraklıları varsa izlesin derim. Kitap okuyacağım demiştim ama yine okuyamadım. Elime aldım üç-beş sayfa okuyup sızmışım sonra.

Baharın gelmeye başlaması ile birlikte ağaçlarda çiçek açtı.Bahçemizdeki erik ağaçlarının dalları bembeyaz. Bakmaya doyamıyorum.Kız kardeşimde bu sene bize marteniçka bilekliği yaptı. Bütün aileye dağıttı. Marteniçka nedir diye merak ederseniz kısa bir özet geçeyim. Balkan halkları ve göçmenleri yapar genelde. Martın başında yapılır.Kırmızı beyaz ipler kullanılır. Yapılan bilekliği takarken dilek dilenir.Burada önemli olan satın almamanızdır. Ya siz yapacaksınız, ya da birisi size hediye edecek.Sonrasında da, havada ilk leyleği gördüğünüzde çıkartıp bir ağaç dalına bağlamanız gerekiyor. Bağlarken de dileğinizi yineliyorsunuz. Hepimizin bileği kırmızı beyaz ip oldu. Şimdi leylek görmeyi bekliyoruz. Anne tarafım balkan kökenli olduğu için biz severek yapıyoruz.

Marteniçka

Yine çok kahve içmeye başladım bu sıralar. Arada kriz olarak yokluyor beni.Koşu bandına da çıkamadım bu hafta hiç. Yarın akşamdan itibaren başlamak istiyorum. Televizyon da Masumiyet dizisini beğendim. Umarım bozulmadan, şaşmadan böyle devam eder.Bazı şeyleri sesli söyleyebilmek ve göstermek çok değerli.8 mart geçti geçmesine ama değişen bir şey yok tabi ki.Her gün katledilen kadın kardeşlerimizin haberlerini okuyoruz.

 

Kafeler açıldı ama bizim buralarda çok yoğunluk yok sanki. Önlerinden geçerken bakıyorum çünkü içeride tek tük insan var. Vaka sayıları arttı. Ama cumartesi günleri ne kadar kalabalık sokaklar. Bir yerde insanlara da hak veriyorum. Bunaldık evlerde.Ama daha sakin kalmak gerekiyor. Bu kadar iç içeyken nasıl geçer bu illet bilemiyorum. Ananemle dedem daha yeni aşı oldu. Bize ne zaman sıra gelecek kim bilir. Umarım faydalı olurda az da olsa normalleşebiliriz. Dün akşam otururken kız kardeşime şöyle dedim “ Şimdi deseler ki maskeyi çıkartın gereksiz ve ya da deseler ki aşılandık bitti. Ben yine de çıkartamam ya. Ondan başka hastalıktan da korkmaya başladım çünkü.” Çıkartamam yani. Eskiden nasıl maskesizmişiz biz. Bence grip nezle falan olduğumuzda da taksaymışız keşke. Çünkü ne zaman hasta olsak etrafımıza da bulaştırdık hep. Hiç bilinçli değilmişiz açıkçası. Şimdi daha farklı bakabiliyoruz.

 

Böyle zamanlardı işte sevgili arkadaşlarım. En kısa zamanda görüşmek üzere.

 

Sevgiyle…