Günlük 16 ( DEPREM)

Merhabalar. Kasvetli günler, kasvetli havalar ile geçiyor hayat bu aralar. Geçen haftadan beri havalar bozuk baya yağmur yağıyor. Bir keresinde yağmurlukla olmama rağmen su gibi oldum. Gerçi ben bayılırım yağmurlu ve soğuk havalara. Ama onum bile keyfi yok bu sene.

Deprem herkesi etkilediği gibi beni de çok etkiledi. 99 depremini Gebze de yaşadığım için asla unutmam mümkün değil. Uğultuyu hatırlıyorum. Gök yüzünün renginin farklılığını. Babamın beni ve kardeşlerimi alıp hemen camdan dışarı çıkarmasını. Evimiz giriş katta idi. Camdan bahçeye çıkılabiliyordu. Babamda beni ve kız kardeşimi kaptığı gibi dışarı çıkarmıştı. Erkek kardeşim daha bir buçuk yaşındaydı. Annem de onunla birlikteydi. Sonra babam kardeşimi de çıkardı bizi komşulara emanet edip içeri tekrar girdiler. Yaz olduğu için kıyafetleri pek müsait değildi aynı zamanda  bebek olan kardeşime mama da  lazımdı. İçeri tekrar girdiklerinde nasıl ağladığımı hatırlıyorum, nasıl korktuğumu. Çok fazla kalmadılar. Bir sürü şeyle hemen çıktılar dışarı. Oturduğumuz sitenin arkası kocaman bir çayırdı. Daha sonra orası çadır kent gibi bir şey oldu. Orada , o gece kocaman bir ateş yaktılar. Herkes  ateşin başında toplandı, sabaha kadar öylece  beklemiştik. Artçılar sürekli oluyordu. Yerden gelen güm güm diye sesleri de unutamam mesela. Ben İzmit'liyim. Babamın halaları amcaları hepsi İzmit'te oturuyor. Babam ancak bir kaç gün  sonra gidebildi oraya. Allah'tan kimsede hasar yoktu. Bazı akrabalarının evleri yıkılmıştı ama yaşıyorlardı şükürler olsun. Enkazda kalıp sağ çıkan akrabalarımızda oldu. İlk okul öğretmenimle çadır komşusuyduk. 3-4 ay kadar çadırda kaldık. Geceleri helikopter seslerinden uyuyamıyorduk. Köpekler sürekli uluyordu.Bu arada da artçılar devam ediyordu. Kötü ama dayanışma içinde geçen günlerdi. Bebek de olduğu için bizde , annem komşularına hep şükür eder. Çok yardımcı olmuşlar. 

Şimdi İzmir de olanlar beni aldı o zamanlara götürdü. Ve 21 yıl önce bu kadar büyük  felaket yaşamış bir ülkede hala depremde evlerin yıkılması çok ironik. Doğaya asla müdahale edemeyiz,etmemeliyiz de. Ama kendimizi koruyabiliriz. Aradan geçen koca yirmi yılda hiç mi ders almadık, hiç mi korkmadık, hiç mi sorgulamadık? Nasıl kolonların kesilmesine müsaade ediliyor mesela. Nasıl deniz kumu kullanılıyor hala. Denetlemeler neden yapılmıyor. Kendi ellerimizde pervasızca kendi sonumuzu yazıyoruz. 

İnsan dediğin yaşadıklarından ders almalı, tecrübe etmeli, geleceğini ona göre şekillendirmeli. Ama maalesef bizim ülkemizde insanlar cebimi daha fazla nasıl doldururumun peşinde. İnsan hayatının bir madeni kadar değeri yok. Yaş aldıkça bunu çok daha iyi görüyorum. 

Bir kaç gün sonra 30 olacağım. Benim için maddi şeylerin değeri hiç olmadı bu zamana kadar. Yaşamama yetecek kadar param olsun, film izleyeyim, kitap okuyayım yeterdi bana hep. Belkide o yüzden anlayamıyorum insanların para hırsını. Çok ama çok uzak bana. 

Bu sene yeni yaşıma biraz buruk ama cebimde bolca tecrübeyle gireceğim. Bugün Ayda'nın kurtuluşu nasıl umut doldurduysa içimi, nasıl güneş her sabah doğuyorsa  umut vardır o zaman diyorum bende.

Umudunuzla kalın...

Dadanız.