Bir Ufak İç Dökmesi

Dün bayramın ilk günüydü ve ben çalıştım. Aslında pek gerek yoktu ama çalıştım. Oldum olası çalışmayı seven biri oldum. Bir dönem kendimi çok tembel bir insan zannediyordum ama sonradan farkettim ki bana bir şey katmayan işleri yaparken tembelleşiyormuşum.

Hayat mücadelesi de malum öyle tempolu ki artık, istesen bile tembellik yapamıyorsun. Böyle bir olanağın yok. Ya aç kalırsın,  ya da sadece evinde oturursun. O da tabi ailenle falan yaşıyorsan.

Çalışmak, üretmek,  sosyalleşmek güzel şeyler. Benim boş duramama gibi bir huyum var.Yani şöyle ayaklarımı uzatıp oh be diye keyif yapamıyorum.  O zaman diliminde resmen kendi kendime batıyorum. Ya bir şeyle ilgilenmeliyim, ya da uyumalıyım.  Ama muhakkak bir şey ile meşgul olmalıyım. Telefonu bile bazen uzun süre elimde tutamıyorum. Eve gidince hemen şarja takıp,  başka odaya bırakıyorum. İş yerinden falan arıyorlar, duymuyorum.  Bazı günler ise uçak moduna alıyorum. Yani onunla da fazla vakit geçirince boşa gitti zamanım be diye hayıflanıyorum.

Sistemde bizi çalışmaya zorluyor. Çalışmazsan kötü ,kaka, pis, leş oluyorsun. Toplum seni dışlıyor,  yaftalıyor. Zaten en kötüsü de o. Kendisinin hiçbir  şeye faydası olmadığı insanlar,  en çok  ahkam kesenler. 

Ben de bu çarkta,  hareket etmeden duramayanlardanım. Karantina da bunu çok iyi anladım.  Ha sorarsanız mutsuz muyum? Asla. Aksine bana iyi gelen bu. Ama itiraf etmeliyim ki yorgunum. Kafamı yastığa koyduğum anda uyuyorum. Bazen işten eve geliyorum,  evde de yapacak işlerim oluyor,  kafamda hepsini planlamış vaziyetteyim, ama bedenim o kadar yorgun oluyor ki oturduğum yerde uyuyorum. 

Şimdiler de aklımda ve kalbimde güzel huzurlu dinlediğim bir tatil planı ve hayalî var. Denize girmek, uzun uzun gölgede uyumak. Gecelerinde esintili, perdeleri uçuşan bir oda da üzerimde sadece bir pike ile uyumak. Balık yemek, şarap içmek ve  uzun uzun okumak var.

Canım güzel hayaller ve yollar çekiyor. Burnuma deniz kokusu geliyor. 

Hayallerimize diyor ve yazımı,  bu iç döküşümü sonlandırıyorum. 

Namaste.