İçimden fısıldarım

Bazı zamanlar, içimden gelen doludizgin düşünceler ve duygular olur. Böyle her yerimden fışkıracak gibi, gözümden ağzımdan, burnumdan... O duyguları çok saklayabilen biri değilimdir normalde. Dostlarım bana "aklından ne geçiyorsa yüzünden belli oluyor" diye söyler her zaman. Doktorum bile "Çok mimik yapıyorsun, yapma bu kadar" diye uyarmıştı. Yani ağzım konuşmasa, yüzümdeki kaslar sohbete devam ediyor. Benim içim gürleye gürleye akan bir şelale, doludizgin yelelerini savuran bembeyaz bir at gibi, coşkulu, aktif ve heyecanlı. Saklayamam duygularımı, hissettiklerimi, sevgimi,nefretimi...

Ama bunun her zaman doğru olmadığını acı-tatlı tecrübe ile sabitleyerek öğrenmiş bulunuyorum. Her zaman böyle yaşayamazsın, herkese her şeyi anlatamazsın, her sırrını her duygunu paylaşamazsın. Karşındaki taşıyamaz, bilmek istemez , rahatsız olur...Senin yaşadıkların veya yaşayacakların herkesin normaline aykırı olur. Hepsi olabilir. 

Bir de bazı şeyleri çok fazla dillendirdiğinde evrende de onu her türlü duyguya açık hale getiriyor ve savunmasız bırakıyorsun. Mesela bir hayalinden, gelecek planlarından veya gideceğin bir yerden heyecanla birilerine bahsediyorsun. Dudaklarından kelimelere döküldü artık, bir vücut buldu. O zaman onu evrene salmış bulunuyorsun. Savunmasız bir başına bir fikir, bir idea, bir umut veya bir plan. Ve sen bunu öyle coşkulu anlatıyorsun ki sanki olmuş bitmiş ve  başarını kutluyorsun. Coşkunu kabına sığdıramıyorsun. Ama birkaç gün sonra bir bakıyorsun, hayaller suya düşmüş, planlar yatmış, umutlar bir balon gibi sönmüş. Evren sana cevap vermiş. Sakin ol, yavaş ol, akışına bırak, büyütme... O zaman anlamaya başlıyorsun, her şeyi bu kadar coşkulu yaşamaman gerektiğini. Kutlamak için final gerektiğini. Biraz sakin kalıp, akışından güvenle hareket etmen gerektiğini. Bu şey gibi , son model yeni aldığın araba ile yola çıkıyorsun, asfalt altından yağ gibi kayıp gidiyor , o zevkin ihtişamına öyle kapılıyorsun ki hiçbir trafik kuralına uymadan son sürat ilerliyorsun. Taaa ki elinde düdüğü ile son çıkışta seni karşılayan trafik polisi ile karşılaşana kadar.

Evreninde böyle kuralları vardır bence. Uymazsan kırmızı kartıyla çıkışta seni bekler. Benim coşkumu da, içimdeki acı tatlı düşünceleri saklayamam da biraz kural ihlaline giriyor sanırım ki, son düzlükte yakalanıyorum hep. Geri bas diyor bana, başladığın yeri geri dön haydi!!!

Tabii ki benim de yaşadıklarımdan öğreneceğim şeyler olmalı. Bende işte her şeyi paylaşmamayı, çenemi tutmayı, duygularımı kendi  ve karşımdakinin hayrına az da olsa içimde tutmaya çalışıyorum. 

Değişik bir yöntem geliştirdim son zamanlarda.

Mesela diyelim, bir şey yaptım ve çok mutlu oldum. Veya bir işe kalkışacağımı aklımda bir sürü plan, program... Ama bunu karşımdaki ile paylaşsam o benim kadar mutlu olmayacak. Fakat bir şekilde içimden atmam gerekli, yırtık don misali çıkacak yoksa bir yerden biliyorum. Bende bu duruma düşmemek için, o kişinin yanındayken ve başka bir şey ile ilgilenirken içimden ona yaşadıklarımı veya yaşayacaklarımı anlatıyorum. Hatta onun karşıt cevaplarını bile veriyorum. Ama bunu onun yanında yapıyorum. Sanki gerçekten onunla paylaşıyormuş gibi. Bazen uzun uzun dertleşiyorum,bazen  anlatıp yoluma devam ediyorum. Ama içimde tutmuyorum. İçimden haykırıyorum. 

Çünkü ben böyleyim, saklayamam. Seversem söylerim, üzülürsem anlatırım, öfkelenirsem tartışırım. Duygularımı saklamak doğamda yok. Kendimi biliyor ve değişime inatla zorlamıyorum. Yeni bir yol deniyorum, yormadan, zorlamadan. Gel birlikte bir de bu kapıdan geçelim, belki yol daha güzel olur diyorum. 

Şimdilik iyi gidiyor. Tabi çok çok büyük bir şey olursa yine duramam gürlerim biliyorum.

Olsun o zamana kadar denemeye devam.

Sevgiyle kalın.

Namaste.