HEY SEN ORADAKİ

Küt küt küt küt...

Hızla çarpıyordu kalbi, sesini dinlemeye bile yetişemiyordu...

Uzun tırnakları ile kalbini yerinden söküp almak vardı aklında.

Sonra takmazdı bile belki yerine.

İçinde durdukça canını acıtacaktı belli ki..

Hiç hissetmemek nasıl bir duygu olurdu acaba?

Küt küt küt küt...

Kötü mü kötü kabuslar hep mi yansırdı gerçeğe.

Hiç sekmeden tak tak karşındayım ...

Nerde çığlık çığlık uyanılan bir sabah varsa peşinde uğursuzluk gelirdi..

Hiç değilde belki daha az hissetse...

Kocaman yaralar vardı şimdi dudağında.

Kalbi gibi dudağı da atıyordu.

Küt küt küt küt

Sesler yavaşlamaya başladı...

Bir anda karnı kasılmaya midesi karışmaya başladı , içinden bir şey çıkmaya çabalıyordu. Ağzına acı su gelmeye başlamıştı. Öğürdükçe dudaklarının  kenarlarından beyaz bir sıvı geliyordu. Nefes alamıyordu şimdi , bir şeyler şaha kalkmış fışkırmaya çalışıyordu içinden.

Derin bir nefes almaya çalıştı ve tam nefesi verirken elma büyüklüğünde bir şey çıkarttı ağzından ve kütttt....

Gözlerini açtığında yerde yatıyordu. Neler oldu ne kadar zamandır burada yatıyordu hatırlamaya çalıştı. Başının arkası acıyordu hafiften. Gözlerini tavana dikti hatırlamaya çalıştı.

-BİLMİYOR MUYDUN?

Kalın ve sert bir ses... Nerden geliyor bu ses şimdi. Etrafına bakındı kimse yoktu. Ses hiç tanıdık değildi.

-BİLMİYOR MUYDUN?

Allah allah nerden geliyor bu ses. Doğruldu etrafına bakındı. Tam ayağının ucunda elma büyüklüğünde kırmızımsı bir et parçası duruyordu. Neydi ki bu?

-SANA DEDİM BİLMİYOR MUYDUN?

Gördüklerine inanamadı, hayal miydi, rüya mı, kafasını çok sert vurmuş olmalıydı.

-BIRAK ŞAŞIRMAYI CEVAP VER BANA BİLMİYOR MUYDUN?

-Sen nesin, nasıl konuşuyorsun, neredeyim ben?

-BOŞ VER, NE ÇOK SORU SORDUN. HEP BÖYLESİN ZATEN DURMADAN SORU SORUYORSUN.BİRAZ DA CEVAP VER BAKALIM. BİLMİYOR MUYDUN?

-Neyi bilmiyor muydum? Anlamıyorum ki?

-OFFF, OLAYLARIN BURAYA GELECEĞİNİ, BENİM CANIMI BU KADAR ACITACAĞINI? O ZAMAN DA SORMUŞTUN BANA. İSTEDİĞİNİ YAP DEDİM SANA. AMA BAK NE HALDEYİZ. PİŞMAN GİBİ DAVRANIYORSUN. BİLMİYOR MUYDUN DİYORUM.  BAŞLADIĞIN YOLDA BAŞINA GELECEKLERİ BİLMİYOR MUYDUN. PEŞİNEN KABUL ETMEDİN Mİ?

-Anlıyorum şimdi. Biliyordum elbet. Hep bildim ben. En başından bilirim ben. Ama yine de yapacağımı yaparım. Belki değiştirim diye, belki de olsun derim. Ama hep bildim. Bilmek istemedim hiç. Ama bildim hep...

-O ZAMAN NEDEN BU İSYANIN, NEDEN BENİ BURAYA KADAR GETİRDİN?

-Ben mi getirdim seni?

-EVET SEN GETİRDİN. GÜNLERDİR DURMADAN KONUŞUYORSUN BENİMLE. AMA SADECE SEN KONUŞUYORSUN BENİ DİNLEMİYORSUN. BENİ DİNLE DİYE GELDİM BEN.

-Doğru çok konuşurum bazen, dinlemem hiç. Sadece konuşurum. Kötü konuşurum hem de.Hayırlı bir kelime çıkmaz ağzımdan. Kendime en çok ben kızarım. Kimsenin bana benden çok kızmasına müsaade etmem. Ne bencillik ama. Kanatacaksam ben kanatmayalım derim hep.  Canımı ben acıtmalıyım en çok, kendim istediğim için çekmeliyim acıyı da...Başkasının bana neler yapacağını bilirim hep. Ama müsaade ederim. Biliyordum ben istedim demek için belki de. Dedim ya bilirim ben bilirim de , yapmam iste bir şey. Olmasına müsaade ederim. Kabul ederim. Öylede yaptım işte bak. Olsun dedim, kabul ettim. Güzel olacak ama diye de ümit ettim. Güzel oldu da. Ama dedim ya bildiğim başıma geldi. Ben istedim işte, bildiğimden oldu her şey. Biz kadınlar böyleyiz işte. Biliriz de yine de olsun be deriz. Yokmuş gibi davranırız. Değişir deriz umut ederiz. Devam etmeye , pes etmemeye ant içmişizdir. Varsın olsun deriz. Belki bir hayal kurar ona inanırız. Hayalimizdeki gibi severiz. Ama biliriz. Bilmediğimizden değildir başımıza gelenler. Çok bilip, bilmekten bıkıp da kabul edişimizdendir.

-O ZAMAN NEDEN BUNCA KAHIR?

-Acının da terapi gibi bir yanı var sanki. İnsanı bir an sakinleştiriyor. Duruyorsun bir şöyle. Uzun uzun muhakeme yapıyorsun, kafanı, ruhunu çokca kurcalıyorsun. Kendini , kendine doğru yola çıkartıyorsun. Bazen uzun sürüyor, bazen ise kısa. Belkide ne kadar çok-az bilmenle orantılı. Sonra iyileşmeye başlıyorsun, kabuk bağlıyor kanattığın yerler.Sen hep hatırlıyorsun onu.Bazen özlüyorsun, kabuğu kaşırken buluyorsun kendini. Sonra vazgeçiyorsun. Hangi birini deşeceksin. Kalsınlar öyle diyorsun. 

-PEKİ İYİLEŞMEN NE KADAR SÜRECEK, NE ZAMAN BİTİRECEKSİN KAHRINI?

-Az kaldı hissediyorum.Bakma daha iyiyim. Ben çok biliyordum bu sefer ondan sürdü bu kadar. Kusura bakma üzdüm, acıttım seni de. Haklısın, ama az kaldı. Hiçbir şey sonsuza kadar sürmez. Bu da sürmeyecek. Ben ışığımla barışığım, gelir yakında bana.

-PEKALA, KISA SÜRSÜN OLABİLDİĞİ KADAR. 

-Ne kısa ne uzun, olması gerektiği gibi olacak. Daha öncede geldi başımıza hatırlasana. Bildiğimiz şeyleri sıraladı bize, bana bilmediğim bir şey söyle lanet olasıca diye isyan ettik. Kabul ettik, istedik. Yaşadık doya doya acısını da sevgisini de... Ama kararında kaldı. Hayat öyle bir şey ki tak diye bir an bir şey getiriyor başına. Sanki ışık çakıyor beyninde ve tüm bilinenler su üstünde sana doğru yüzmeye başlıyor. Ne kadar bilmiyormuş gibi davransan da engel olamıyorsun. Resmen bunu yapacaksın diye iteliyor seni. Belki en beterinden koruyor, belki olağana itiyor. Ama genelde koruyor oluyor. Onu da uzun zaman geçtikten sonra anlıyorsun. Geçecek biliyorum, hep geçti...Geçecek, hazırım geçmesine... Hatta şimdi daha bir hazırım.

-TAMAM O HALDE GİDİYORUM BEN.

-Nereye?

-AİT OLDUĞUM YERE?

-Biraz daha kalsaydın, ne güzel konuşuyorduk.

-KALAMAM, KALIRSAM UYANAMAZSIN.

-Ne? Ne demek şimdi bu?

-AÇ AĞZINI KOCAMAN?

-Ne, nasıl yani?

-AÇ DEDİM SANA, NE ÇOK SORU SORUYORSUN SEN?

-Ne diyorsun yahu?

-AÇ AĞZINI GELİYORUM BAK BİR İKİ ÜÇÇÇ...

Nefes nefese uyandı. Her yeri alev alevdi. Sanki o uyurken dövmüşlerdi onu. Bütün kemikleri acıyordu. En çok da dudağı yanıyordu. Kocaman yaraların habercisiydi bu.Hayal meyal bir şeyler hatırlıyordu, neler olmuştu? En son kulaklığını takıp , çalma listesini seçmişti. Gerisi karmaşıktı.

Dudağını elledi, şişmişti. Yarın bir uçuk kremi alayım diye düşündü...