Fısıltımı duydum

İçinde mücadele ettiği  biri vardı. Kimseye karşı değildi öfkesi ve kızgınlığı sadece kendineydi.Karamsarlığına kızardı, kafasında kurduğu çılgınca şeylere inanmasına kızardı. Kızardı, kızardı... İnsanlara güvenmeyip, güveniyormuş gibi yapmasına kızardı.

İnsan en çok kendine kızardı ya bazen, o her zaman  kızardı işte. Deli bir kontrol etme güdüsü duyuyordu. Kontrolü dışında gelişen her şey onu delirtirdi. Neyin, nerede nasıl yapıldığını bilmeliydi. Bilmediği şeylerden korkardı. Ruhunun kocaman dehlizleri vardı. O kocaman dehlizlere kaç kere düşmüştü de , kimse bulamamıştı onu. Kendi eline sarılıp çıkmıştı düştüğü yerden. O zamanlar anlamaya başladı, yalnızsın sonuna kadar. Yanında olduğunu sananlar varmış gibiler sadece...

Bilmekti tek amacı, yalan söylememeyi küçükken öğrenmişti. Kendine göre küçük, yaşına göre çok büyük işlere yalanla kalkışınca babasından aldığı tepki hayatta yalana karşı duruşunu belirlemişti. Ona göre en erdemli huyuydu bu. Asla yalan söyleyememek. Löm söz dediler, kara vicdanlı dediler, ukala dediler, ağzını kapattılar, etini çimirdiler, sus dediler, hiç anlatmadılar, yokmuş gibi davrandılar... Kendi canını yaksa da hep  bildiği doğruları savundu, haykırdı, isyan etti, susmadı. 

Kendi bu kadar şeffaf olduğundan , karşısındaki de o kadar bulanık olurdu her zaman. Gözleri bozuldu, migren oldu ama dağıtamadı bu bulanıklığı...Bir yazara sığındı. O yazar yüzüne " ben kimseyi yalan söylediğini anlayacak kadar tanımak istemiyorum"diye haykırdı. Ben de dedi ben de...

İçimde kaç güvenli oda varsa hepsinin kilidini kırdılar diye bağırdı. Sus dedi ona sus. Tanıma dedim sana kaç kere, sus!!!

Empati yapmayı denedi beceremedi, görmezden gelmek istedi başaramadı. Bari yaptığınız işi iyi becerin diye isyan etti, duyuramadı.

Düşündü gecelerce uzun uzun. Ne yapabilirdi ki. Kendi yapmıyor diye başkalarından da aynısı beklemek hakkı mıydı? Değildi dedi. Hakkı değildi. Kimseyi değiştiremem, kimseden olmadığı, olamayacağı bir insanmış gibi davranmasını isteyemem dedi. O halde ne yapmalı?

"Nasıl onları böyle kabul ediyorsam, kendimi de böyle kabul etmeliyim" dedi. "Ben böyleyim, değişmeyeceğim kimse için, kendimi bu haliyle sevip, anlayışla karşılayacağım. Ruhumu yormayacağım, uçsuz bucaksız çukurlara düşüp yardım beklemeyeceğim. Kendimi iyileştireceğim, korktuğum da. İsyan edeceğim evet ama sonra durulacağım, durulana kadar bekleyeceğim. Bileceğim evet yalnızım. Ama yine bileceğim, ben varım. Varlığıma şükür edeceğim. Erdemlerime saygı duyacağım. Kimseden , karşılık beklemeyeceğim. Beklemek kadar kan emici bir şey yok bu dünyada. Yapabiliyorsan yap, yapamıyorsan zorlama, kimseden bekleme..."

Bir yola girmişti, kabul edişle gelen değişim rüzgarları ile aklı savruluyordu.  Kafesine sıkışmış gibi hırıldayan ruhunun, neşeli fısıltılarını duymaya başladı...

Yolun başındayım dedi, daha yolun başındayım...

Fısıltıları bir senfoniye dönüştürene kadar yoldan ayrılmayacağım.

#namaste