evde 11. gün

Evden çıkmadan günün yarısından fazlasını bu köşede geçiriyorum.
Duygu Asena, Zülfü Livaneli, Pelin Batu okuyorum.
Friends, Freud ve You izliyorum.
Arada mandala boyuyorum, koşu bandına çıkıyorum.
(Meditasyon ve yogayı çok istememe rağmen yapamıyorum.Olmayınca zorlamıyorum, zamanını bekliyorum. )
Çalışırken simdi evde olsam bunları yapardım dediğim her şeyi yapıyor gibi gözüküyorum.

Ama nedense hiçbiri o tahmin ettiğim tatmin duygusunu veremiyor.
Okumak , izlemek elbette güzel.
Ama o his oluşmuyor içimde.
Bugün ilk defa dışarı çıkıp 500 metre ilerideki markete gittim.
Cafelerin ve parkın önünden geçtim. Dükkanlar ve cafeler karanlık kepenklerini indirmişlerdi.
Markette tek tük insan vardı, kasvetliydi. ( adeta endişe satıyorlardı)

Sonra "yalnızlık bile kalabalık içindeyken güzeldi" dedim kendime.

Sakinliği ve bulunduğum ortamda minimum insan olmasını seven ben bile aşırı huzursuz oldum bu sessizlikten.

Kalabalığı sevmesem bile onun orda olmasını bilmek ve kendi tercihimle içine girmemek güzeldi .
Simdi kalabalık yok ve ben de evdeyim.
Sakinim , sessizim...
Ama soluk yok , ışık yok.

Herkes uyurken huzur bulan ben, şehirlerin üstüne çöken bu uyku halinden nefret ettim.

Geceleri gökyüzünde kayan yıldız gören olursa tüm insanlık adına bir dilek tutsun... "Bitsin bu kasvet, kavuşalım ışığa." Kayan yıldızı henüz görmesemde her gece ;ışığı bulmayı ve yalnızlıklarımızın bile tercihli olduğu günlerin bir an evvel geri gelmesini diliyorum. Evrene sonsuz sevgimi yolluyorum.

#namaste
#evdekal