Yağmur Damla

 

Adınızın sizi yansıttığını düşündünüz mü hiç? Yada mistik bir olay gibi size, sizin de severek taşıyacağınız, anlaşacağınız bir isim verilmiş olabilir mi ? Adlarımızı kendimiz seçmiyoruz. Dünyaya gözlerimizi damlalarla dolu bir havuzdan çıkıp açtığımızda, kulağımıza fısıldıyorlar. Adınla yaşa diyorlar. En yakından en derinden üç kez kulağının en içine yani ruhuna, ismini sesleniyorlar. O andan itibaren adın sana ait oluyor, sen adına...

Ben Yağmur Damla. Gökyüzünden yeryüzüne süzülüyorum. Önce yukarıda birikiyor birikiyor birikiyorum. Sonra her yere bazen usul usul bazen de şiddetle akıyorum. Bir yerde birikirsem göl oluyorum, deniz oluyorum...

Ama asla yukarıda kendimi tamamlamadan aşağı inmiyorum, aranıza karışmıyorum. Bazen çok seviyorsunuz beni. Yağsam diye elleriniz duada bekliyorsunuz. Ama bazen de çok oluyorum diye lanet ediyorsunuz. Belki benim dozum dengesiz, belki de sizin arzunuz düzensiz. Ne benimle yapabiliyorsunuz nede bensiz. Romantik anlarınıza eşlik ederken şarkılar şiirler yazıyorsunuz. Ama o romantik anınıza giderken şekliniz bozulmasın diye benden saklanıyorsunuz. Kuzum siz neden böylesiniz?

Evet kendimi tamamlayınca damlıyorum. Ama kendimi tamamlayana kadar nelerden geçiyorum. Ben yukarıda minicik bir su tanesiyken sert rüzgarlar sayesinde sağa sola savruluyorum. Ama asla pes etmiyorum. Güçlü bir şekilde kendini yok etmeden rüzgara eşlik ediyorum. Sonra bir başka taneciğe değiyorum, bir başka bir başka derken...Kendimi buluyorum. Kocaman mükemmel formuma "damla" ya dönüşüyorum. Orada bekliyorum işte. Çünkü kendi ağırlığımı bulmam gerek. Büyüdüm diye olgunlaşmadan aranıza girmiyorum. Bekliyorum bekliyorum bekliyorum. Belki kendini tamamlamaya çalışanları izliyorum, belki yol gösteriyorum. Ama asla yarım halde yeryüzüne inmiyorum. Kendimi biliyorum. Sonra zamanı geliyor. Artık havadan daha ağırım. Olgunum, tamım. 

Usul usul iniyorum beni çok seven veya benden korkanların arasına. Bazen bir denize karışıyorum, bazen toprağa...Bazense güzel bir ağacın yaprağına. Ufacık bir tohuma can suyu oluyorum bazen. Yüklü gelirsem eğer, istemesem de sonu olabiliyorum...İstemesem de...

Ama asla beni sevin veya kaçın diye inmiyorum aşağıya. Ben kendimi tamamladığım için, ben "ben" olmak zorunda olduğum için damlıyorum.

Kıstasım yok belki. Hatta tek kıstasım kendimi bütünüyle tamamlamak. Çok olduğum zamanlarda üzüntüye sebepte olabilirim. Ama ben buyum, ben bir damlayım. Bundan başkası olamam ki... Kendime hakkıyla bir damla oldum diye kızamam ki. Ben sadece, elbet bir an yeryüzünde bir yerlerde olacağımı bilirim ve orada olabilmek içinde nerelerden, ne rüzgarlardan geçtiğimi hatırlarım. 

Her damlayışımda kolay olmadığını hatırlamanızı arzularım. Sizin de rüzgarlarınız var unutmayın.

Ben Damla. Kendimi tamamlayınca damlarım.

Damla'dım.

"Damla, kendini tamamlayınca damlar." Özdemir Asaf