Haydi

 

Herkesi her şeyi sorguladığımız bir dönemden geçiyoruz sanırım. Dost sohbetlerinin tek konusu "deprem". İş yaparken bile ufacık bir iş makinesi sesinde bile irkiliyoruz. Büyük İstanbul depremi olacak mı-bugün mü-yarın mı-yoksa hiç mi.Her kafadan başka ses çıkıyor. Sevdiğim ve bildiğim hocalara kulak veriyorum sadece. Başkalarını okumuyorum bile artık. 

Elimizden bir şey gelmedikçe kahrolduk. Becerisizlikler silsilesi ise sinir ve öfke katsayımızı arttırdı. (yani benim) 

İşe gittim geldim. Ufak bir rahatsızlandım. Dr bir müddet haberlere bakma istersen dedi. Bakmamaya çalışmıyorum-çalışamıyorum. Sadece işe gömüldüğüm zamanlarda uzak kalabiliyorum. Yürürken binaları süzüyorum. Tahminler yürütüyorum kafamdan. Çok sevdiğim kulaklığımı bile yeni yeni takıp da podcast dinlemeye başlayabildim. Normale dönmeye inanmıyorum. Bunca acı yaşanırken normale dönme kelimesi acımasızca geliyor bana. Bizim normalimiz buymuş gibi sanki. Hep bir kaos. 

Ama evet hayattan, yaşamdan, üretimden kopmamak gerek. Belki de onlar için daha çok çalışmalı ve üretmek gerekli (her şeyin farkında olarak). Biz de ruh sağlımızı kaybedersek nice olur bu güzel ülkenin hali. O yüzden daha bilinçli bir şekilde ve farkındalıkla yol almak gerek.

Kullanmadığım bir sürü güzel kupam,parfümüm,kıyafetim vs.  vardı,hepsini kullanmaya başladım. Ammmaaan dedim "şimdi değil de ne zaman". 

Konumuz artık anımızı doya doya yaşamak. Var olan her şeyimizle her yerimizle hissederek.Güzel yarınlar inşa etmek için güzel yaşamaya alışmak. İyileri biriktirmek,kötüleri defetmek. Hatta sana kötü gelen ne varsa def etmek.Çünkü bıktık artık kötünün arsızca kötülüğüne devam etmesinden.

Ama inanıyorum hemde çok inanıyorum, hissediyorum. Güzel olacak her şey. Tıpkı bir anka gibi küllerimizden doğacağız. Hak ettiğimiz mutlu yarınları alacağız. Artık daha daha çok inanıyorum. Herkes kendinden başlasın bence değişmeye. Önce inansın, sonra çalışsın. Umutlarımızı bulaştıralım, haydi.Güzelliklerden konuşalım ve iyi kilerden. Haydi!

Dada