Başka Bir Tren

Tren hareket etti. Çok bekledi durakta, sanki tüm şehir uykusundan uyansın da yolculuk etsin ister gibiydi. Puslu ve ıslak bir sabah ama nefes alması güzel, içine serinlik veriyor. 

Biraz önce bir amca ile teyze vardı, yetmiş üstü yaşlardalardı. Sabahın tüm buruşuk suratlarını güldürmüşlerdi. Turnikeden geçmeye çalışan amca,geçemedikçe söyleniyordu. Teyze ise Gucci desenli montu ve eşarbı ile uzaktan kocasını izliyordu.  Adam hiddetle kartını deniyor ama geçiş iznini alamıyordu. Adam beceremedikçe kadının kaşları çatlıyor dudaklarının arasından belli belirsiz kelimeler dökülüyordu. En sonunda bir görevli adamın bu mücadelesini sonlandırdı ve kapılar açıldı. Kadın iki gözünü birden belerterek  adama doğru haykırdı "dağdan mı geldin sen? Bir geçemedin."  Adam sanki kimse yokmuş gibi karısına laf anlatmaya başlamıştı. Ama kimse yok değildi. Herkes oradaydı ve onların bu sevimli didişmesi, insanların buruşuk yorgun suratlarında kocaman bir tebessüm oturmuştu. 

 Gülmekten kimse onların hangi vagonda olduğunu fark etmedi. Tren raylar üstünde ve deniz kenarından, zamanı aralayarak geçerken insanlar telefonlarına gömülmüşlerdi bile. Her şey anlıktı artık. Komediler,dramalar,acılar. 

Anlık bir neşe ve acı için telefonuna gömülen ve yalancı duygulara hapsolan insanlar.  Çoğu yarım kalan dizisini izliyor,gençler genelde oyun oynuyor veya stalk yapıyordu. Bir kadın emindi sadece.O amca ve teyze hangi vagonda ise,işte gerçek onlardı. Belki hala didişiyorlardı, belki de teyze çantasından yiyecek bir şeyler çıkarttı afiyetle onu yiyorlardı.Gerçekti, suni değil. 

Ama ekranlar ve ekrandan yansıyıp yaşanan duygular geçiciydi. Çikolata gibi dedi aynen, dehşet verici bir lezzet, muazzam bir mutluluk ama sonrası cayır cayır açlık,susuzluk.

Durağı geldikçe inenlerden çok, binenler vardı. 

Dikkatini ayakta askılara tutunarak yolculuk etmeye çalışan kadınlara verdi.Gözleri ile oturan insanları süzüyorlar, kim kalkacak ve inecek onu kestirmeye çalışıyorlardı.Diğer vagondan biri kalksa, koşa koşa oraya oturmak için yetişmeye çalışıyorlardı, güldü. Kaç durak gidilecekti sanki, oturmak neden bu kadar hayatiydi.Ve neden bu zahmete giren kadınlardı. Biraz daha süzdü. Evet erkekler uğraşmıyordu böyle şeyler için.Güldü. Çok yaşlı, kısa boylu hatta kolları askıya yetemeyecek kadar kısa boylu bir amca girdi vagona. Hemen kalktı yerinden ve buyur etti amcayı.Amca tebessüm ve bol teşekkürlerle oturdu.Günün ilk tebessümü ve içine gelen minneti için şükür etti.

İndi,yağmur yağıyordu. Kulaklığını kulağına tıkıştırmaya çalışırken aniden koluna biri girdi.Korku ve öfkeyle kafasını bir çevirdi ki, çok eski bir dost ağız dolusu gülümseme ile ona bakıyordu. Yol boyunca kol kola gidecekleri yere kadar birlikte yürüdüler. Bu da günün ikinci şükrüydü.

İşine başlamak üzereyken düşündü;

Herkes bir yolcuydu işte. İnenler binenler,bekleyenler...