Tatlı Hayat Varmış Bir Zamanlar

Son zamanlarda  akşamları, televizyonda izlemek için yeni bir alışkanlık edindik. Eski bir dizi olan Tatlı Hayat’ı izlemeye başladık. 2001-2004 yılları arasında yayınlanan baş rollerinde Haluk Bilginer ve Türkan Şoray’ın oynadığı komedi dizisi. Haluk Bilginer’in enerjisi muazzam.Türkan Şoray ise nasıl kibar, nasıl masum. Severek takip ediyoruz. Akşamlarımızı şenlendirdi.

 

Bu akşam ise  izlerken aramızda şu sohbet döndü;

 

“Türkçe’yi ne kadar güzel konuşuyorlar değil mi? Nasıl da kalite espriler ama. Aaaa bak arkada şarap ve viski şişeleri ile kadehler var…”

 

Bu muhabbetimiz bittikten sonra ise yazmak istedim.

 

Biz nasıl bu hale geldik?

 

Televizyonda izlemek zorunda bırakıldığımız şeyler resmen felaket. Özellikle eski işleri izledikçe daha da yüzüne vuruyor insanın. Gündüz kuşaklarından bahsedemiyorum bile. O yemek programları yemek yerine kaos izletiyor. Dedektifçiliğe soyunan, kendi cahillikleri üzerinden yargı dağıtan, mahremiyeti olması gereken aile meselelerin hepsinin ortaya döküldüğü, ahlaksızlığın alıp başına gittiği  Müge ve türevleri tarafından sunulan berbat kayıp aranıyor programları ise tamamen çürümüşlük.

 

Akşamları ise dizi diye aşiret ağaları güzellemesi yapıyorlar. O da yoksa bulmuşlar bir tane yazar ( psikolog) her kanal onun bir kitabını dizi yapmış, dram pompalayıp duruyorlar.Hayır o da yoksa tarihimizi ne kadar anlattığını asla anlayamayacağımız savaş dizileri çekmişler. Fon müziği eşliğinde ahkam kesen kıllı adamları izletiyorlar.

 

Bir de Acun medya var tabi. Bunu asla es geçmemek lazım. Adam hem program yapıyor onu izletiyor. Az buz saatlerde değil hem de. Sonra da futbol programı gibi tek tek oyuncuları eleştirttiği başka bir programı izletiyor, yine saatlerce. Yarışma programı adını verdiği şeylerde de yarışmadan başka ne ararsan var. Dallas yanında halt etmiş. Kaos mu ararsın, entrika mı, aşk mı… Göz kanaması, beyin yanması…

 

Yukarıya eklenecek bir sürü şey daha var. Ama başka bir ş durumdan daha bahsetmek istiyorum.Eskiden yapılan işlerden.

 

Mesela şu anda televizyonda bir komedi dizisi yok. Ülkecek gülmemek gerektiğimize bile karar vermişler. Zaten gelen faturalardan sonra kimse de gülecek hal kalmadı.

 

Yine eski dizilere dönecek olursak. Öncelikle güzel bir konuları ve vermek istediği mesajlar olan işlermiş. Yani eğlence ise sonuna kadar eğlendirmişler. Türkçe’yi çok düzgün bir şekilde konuşmuşlar. İzlerken insan özeniyor, nasıl güzel konuşuyorlar diye. Kaliteli espriler yapmışlar, uzatmadan temiz zeka işi espriler ile güldürmüşler bizleri. Kadın  erkek eşitsizliğini korkmadan eleştirmişler. Gündemdeki absürd olaylara harika göndermeler yapmışlar. Özgürce içki içmişler, saçma sapan  şekilde bardakları buğulamamışlar.

 

Şimdi ise bolca kadına şiddet ama içki bardakları buğulu. Şiddet gerçek, içki yasak yani.

 

Hadi biz (90’lar) ve bizden sonraki nesil artık televizyon izlemiyor. Online platformlar da gerçekten kaliteli işler var. En azından kendi kararımızla izliyoruz veya izlemiyoruz. Ama bizden önceki nesiller için böyle bir durum pek de mümkün olmuyor. Onların oturmuş bir televizyon kültürleri var.Çoğu zaten ( anane-dede grubu) kullanmayı bile bilmiyor. Bazıları televizyonu bile başkalarına açtırıyor. Doğal olarak ne varsa onu izlemek zorunda kalıyorlar.

İzledikleri şeyler ise, yukarıda bahsettiğim çürük işler.

 

İleri gitmek, gelişmek, güzelleşmek yerine nasıl da geriye doğru gittiğimizi on dakika televizyon izleyerek analiz edebilirsiniz.

 

Ahh nerede o güzelim Avrupa Yakası, nerede o Yedi Numara… Nerede kaybettik bütün bunları…