BOMBSHELL VE TACİZ

 

Bombshell filmini izledim. Hatta taze bitirdim.İçimdekiler soğumasın diye de hemen bilgisayarımın başına oturdum.Uzun zamandır merak ediyordum fakat, kafam sakinken tek başıma izlemek istemiştim. O da bugünmüş. Çok fazla uzatmadan yeniden bu yazımı okuyan tüm kadınlara YALNIZ DEĞİLSİN ve ASLA YALNIZ YÜRÜMEYECEKSİN diye haykırmak istiyorum.

 

Film gerçek bir olaydan uyarlama.Fox News’ deki kadın çalışanlara yapılan cinsel istismarı konu alıyor.Kanalın kurucusu ve Ceo su olan Roger Ailes’in kadınlara terfi vermek için yaptırmak istediği türlü türlü cinsel fantezilerini konu alıyor. Ve sonunda kanal spikerlerinden Gretchen Carlson’ın işten kovuldaktan sonra cinsel taciz davası açması ile olaylar büyüyor. #Metoo hareketinden bir sene önce başlayan olaylar tıpkı #metoo gibi bende taciz edildim diyebilen kadınlar sayesinde  Roger Ailes’in tacizci olduğunu kanıtlıyor. Kanal özür diliyor ve 65 milyon euroya yakın tazminat ödüyor.

 

Film, bu olaylar yaşanırken kadınların kendi içlerinde ve de kendi aralarında yaşadığı döngüyü anlatıyor. Filmin yorumlarını ve eleştirilerini okudum. Bence ne olursa olsun böyle bir film çekmek bile takdire şayan. Biz kendi ülkemizde çekebiliyor muyuz böyle filmler tabiki, hayır. Belki bizim bilmediğimiz neler neler yaşanıyor büyük büyük kanallarda. Tabiki  ben taciz olayını tek bir sektöre indirgemeyeceğim.Bir haber kanalında olması sadece emsal teşkil ediyor. Filmi ve oyunculukları beğendim.Oynayan kadınlar da Charlize Theron, Nicole Kidman ve Margot RobBie olunca  çok başarılı bir iş çıkmış ortaya. Netfix de izleyebilirsiniz, özellikle kadınlara tavsiye ederim.

 

Şimdi gelelim filmin bende uyandırdığı dolu dizgin hislere. TACİZ diye kocaman çirkin bir gerçek var  kadınların hayatında. Hemen hemen her kadın hayatında en az bir kere ama iş yeri olsun olmasın, tacize uğramıştır. Otobüste uğramıştır,cafe de uğramıştır,parkta uğramıştır,barda uğramıştır, yolda uğramıştır,iş yerinde uğramıştır….Sonu yok. Ama kıyısından köşesinden bir yerden uğramıştır.İlla fiziksel olmasına gerek yok, sözlüsüne de uğramıştır.

 

Ne acı değil mi?

 

Filmde dikkatimi çeken en derin şey; tacize uğrayan kadınların isimlerinin bu olay ile anılmasını istemedikleri için susmayı tercih etmiş olmaları. Kariyer yapmış, büyük işler başarmış kadınlar yıllar önce başlarına gelen olaydan çekiniyorlardı. Tacize uğramak kadının suçuymuş gibi lanet, sinsi bir korku vardı. Erkek egemenin iğrenç baskısı. “Hayır demedi, eteği kısaydı, göğüsleri gözüküyordu,kırmızı ruju vardı, bacak bacak üstüne atmıştı,bana öyle bir bakış attı ki… bla bla bla bla…”. Ve en sonunda bunların duyan kadının kendini suçlu hissetmesi. “Acaba ben mi sinyal verdim” endişesi ve depresyonu.Yalnız kalması, birine anlattığında ise ona yapışacak olan tacize uğrayan mağdur kadın etiketi. Ha bir de çoğu insanın inkar etme durumu. “Aaaa bilmem ne bey mi, ah o hayatta yapmaz, iftiradır o iftira. Ahh bu kadınlar yok mu ne şeytan, ne şeytan.”. Nihayetinde suçlu bulunmaya çalışılan “ya sus, ya bas git,işine geliyorsa”denilen kadın oluyor.

 

Hemcinslerimiz ve karşı cinsimiz tarafından bir güzel susturulmaya çalışılıyoruz kadın kardeşlerim. Boyun eğelim, onlara itaat edelim istiyorlar.Ama bilmiyorlar ki gerçeklerin er geç ortaya çıkmak gibi bir huyu vardır. Tıpkı Bombshell de olduğu gibi. Bir kadın konuşmaya başladı ve devamı çorap söküğü gibi geldi.

 

Düşüneceksiniz ki onlar zaten büyük insanlar ve bunun verdiği cesaret ile yapabildiler. Doğru, çok doğru. Arkalarından gelecek bir sürü insan olduğunu tahmin ediyorlardı. Hatırı sayılır kitleleri vardı. Ama şunu unutuyoruz. Hiç biri kimin gerçekten doğrunun ve haklının yanında olacağından emin değildi ve en başında hepsi yalnızdı. Çünkü insanlar genelde haklının yanından olmaktan ziyade güçlünün yanında olmayı tercih ederler.

 

Ama  biz kadınların çok canı yandı. İçimizde bastıracak yerimiz kalmadı. Susmaya gücümüz kalmadı. Herkes bilsin, herkes görsün istiyoruz bu adileri.Kırmızı ruj sürdük diye tacize ön ayak olma korkusu yaşamak istemiyoruz. En önemlisi yaftalanmak, etiketlenmek istemiyoruz.

 

Kendi sevgili ülkemde kadınlar ölümüne susuyor, ölümüne korkuyor. Belki tacizcisinin yüzüne her gün bakıyor, dişlerini sıkıyor, ama susuyor. Korkuyor, itilmekten, yok sayılmaktan, haklıyken en haksız ve en günahkar olmaktan.

 

Biri elini kaldırdığında, arkasından nelerin gelebildiğini gerçek olaylardan uyarlanan bu filmde gördük. Demek ki birlik olunca oluyormuş.Demek ki bir elin nesi var değil esas iki elin sesi varmış demekmiş olay.

 

Haydi artık ellerimizi havada buluşturalım, birbirimizi koruyalım, yanındayım korkma diyelim.Kimseyi yargılamayalım. Kimsenin susması için sebep olmayalım. Destek olalım.İçimizdeki Zeyna’yı yüceltelim. Kadın olduğumuz için saklanmayalım. Esas kadın olduğumuz için ortaya çıkalım. Birileri saklambaç oynamak istiyorsa onları el biriliği ile sobeleyelim. Ama asla yalnız yürümeyelim.

 

Her zaman omuz omuza, her zaman yan yana olalım.

 

Teşekkürler Bombshell.

 

Teşekkürler susmayan, direnen kadınlar.

 

Sevgiler,                                     

 

DADA