Hey Yıldızlar Neredesiniz

Gecenin bir yarısı, gece sabaha yakın. Karşıda şehir ışıkları parlak mı parlak.

Senin içindeki sıkıntıya inat ışık saçıyorlar.Yanıp sönüyorlar, flörtöz bir şekilde göz kırpıyorlar. Ermenice veya Arapça bir ağıt dinliyorsun. Kadının sesi o kadar yakıcı ki, ağlasan mı, yoksa sadece sese mi kaptırsan kendini karar veremiyorsun. Ne söylediğini asla anlamıyorsun. Aslında önemi de yok. Öyle içine işliyor ki sesi, sana senin canının yandığı yerden sesleniyor. Işıklar parıl parıl , yaranı aydınlatıyor adeta. Şarkı devam ediyor. Kim bilir neden bahsediyor.Tanrım ne önemi var ki.O sadece  benim için şu an. Ben ne anlamak istersem onu söylüyor. 

Yıldız yok bu gece. Sahi yıldızları görmeyeli ne kadar oldu? Yada ben mi unuttum onlara bakmayı. Bir ara aya bakmıştım sanki ama o zamanda yoklardı. Ayı neden yalnız bıraktılar ki.Gökyüzünün süsleri  de birbirlerine küserler mi yoksa. Ben bu gece parlamayacağım sen tek başına kal derler mi? İnsana özgü değil miydi bu kendini beğenmişlik. Yoksa bizde onlardan mı öğrendik küsmeyi?

Deniz kokusunu özledim sanki. Kulağımdaki müzik değişti. Şimdi anladığım dilde yanık ama yumuşak sesli adam , ne kadar sevdiğini anlatıyor. Denizi özletti bu adamın sesi bana.Burnuma tuzlu su kokusu geldi. Bir gece vakti  gökyüzünde ay ve yıldızlar barış halindeyken denize  yüzümüzü sürsek ya!

Ayın bir pencereden yansımasını görüyorum sadece. Işıklar da neden yanıp sönüyor ki.Sabit dursalar ya.Bu kadar mı zor hiçbir şey yapmadan beklemek.

Çünkü ben yıldızları da ayı da hiç bir şey yapmazlarken çok severim.Bir gece de benim için pembe pembe parla diyemem ki.

Sanırım herkesi , ayı sevdiğim  gibi sevmek istiyorum. Hiçbir beklentim olmadan. Sadece kendileri oldukları ve orada oldukları için. 

Yıldızlara bakmayı unuttuğum gibi, insanları da unutmak istemiyorum.