Biz masal mıyız?

Bir varmış, bir yokmuşla başladı her şey. Bizlere çoğu zaman uyumamız için okunulan masum eserler dizisi...Rüyalarımızda gördüğümüz, hayalini kurduğumuz hayatın kurgusu...

Hepsinin başı bir vardı , bir yoktu... Güzel bir kız ve yakışıklı bir oğlan vardı muhakkak. Eninde sonunda evlenirlerdi. Muhteşem bir düğün, harika kıyafetler, olağanüstü yemekler...Onlar evlenince de mutlu son olurdu. Onlar erdi muradına , biz çıkalım kerevetine.

Ama onlar evlendikten sonra ne olduğunu hiçbir zaman öğrenemedik. Bakalım evlenince mutlu kalmaya devam ettiler mi? Geçim sıkıntısı çekmediler mi?  Mesela güzel kız, hiç bulaşık yıkamadı mı, yemek yapmadı mı, ütü yapıp , tuvalet temizlemedi mi? Veya yakışıklı oğlan , güzel eşine hiç yardım etti mi?  Onunla birlikte bulaşık yıkayıp, cam sildi mi? Yoksa sadece işe gidip, arkadaşlarıyla vakit geçirip , güzel eşinin huzurlu koynuna mı girdi?
Çocukları oldu mu, olmadı mı? Belki birinden birinin çocuğu olmuyordu. Ya da çocukları oldu ama hastaydı.Ya da ikiz,üçüz oldu.Ya da tek oldu ve ipe sapa gelmez yaramaz, uslanmazdı.

En fazla merak ettiğimde kızlar hep güzel,oğlanlar hep yakışıklı. Neden birinin yüzü sivilceli , birinin boyu kısa, biri tombul ya da aşırı zayıf değil?

Gerçeğe dönelim, ne kadar sıkıcı değil mi bu mutlu sonlar?

Hiçbirimiz çok güzel,çok yakışıklı değiliz. Anlatıldığı gibi mükemmel, kusursuz fiziksel özelliklerimiz yok. Karakterlerimiz de defolu. Çok iyi ve çok kötü de değiliz. Biraz iyi biraz kötüyüz sadece bu.

Evlenince hikaye bitmiyor. Beyaz atlı prens her gün atıyla gezdirmiyor bizi. Attan doğru , mutfağa ve yatağa fırlatıyor.  O da işine gücüne bakıyor. Belki de beyaz atıyla yeni masallar başlatıyor.

Bütün bu anlatılan masallar evlilikle son buluyor ya. Bence öyle olmasını istediklerinden devamını anlatmıyorlar. Çünkü hikayenin devamı o kadar parlak değil. Eninde sonunda , ucundan kıyısından da olsa bize gerçeklerden bahsetmek zorunda kalacaklar.Evlilik eşittir mutlu son yapıyorlar ki öyle sanalım, sorgulamayalım.

Bizlerde o masallarla büyüdüğümüz için zannediyoruz ki evlenince çok mutlu olacağız. Yakışıklı erkeğimiz bizi asla bırakmayacak, gözlerimizin içine bakacak, aşk şarkıları mırıldanacak. Sonsuza dek sevecek, öpecek, okşayacak.
Hayallerimizi, geleceğimizi evlenince mutlu olacağımız üzerine inşa ediyoruz.  Gerçekler kabak gibi ortadayken, hayallerden bir duvar örüp asla yıkmıyoruz.

Evlendikten sonra mutlu olmayacağız demiyorum. Mutlu bir son olmayacağı, asıl hikayenin evlendikten sonra başladığını, gençlere asıl evlendikten sonra nasıl bir hayatları olacağından bahsedilmesi gerektiğini düşünüyorum.

Körebe oynar gibi, evleniyorlar. Düğün gecesi , belindeki o kırmızı kuşak gibi gözündeki kuşağı da açıyorlar. Hoş geldin asıl dünyam.

Bir varmış bir yokmuştan, çamaşır, bulaşık,yemek,yatak denklemine hoş geldiniz. Çöz bakalım kaç bilinmeyeni var aralarında. Tabi bunları sadece güzel kızımız yaptığı için oğlanımız bu denklemde,etkisiz eleman. Sadece işler istediği gibi gitmezse denkleme baya etkili tokadıyla giren katsayı oluyordur.

Mutluluğu evlilik sananlar, salt hayatlarını o dört duvar içine sığdırmaya çalışan kadınlar.
Yalnız değilsiniz. Hepimiz öyle büyütülüyoruz. Çekirdek ailemiz bizi böyle yetiştirmese bile , "kapı komşun soruyor düğün ne zaman?"diye. Ya da arkadaşların evlenmeye başlayınca sıra hep sana geliyor. Öyle bir sıra ki arkandakiler üstünden atlayıp, sıranı kapıyorlar. Ama görünürde sıra hep sende.
İnsanlar aşık olabilir, evlenebilir. Gayet normaldir. Ama bunu hayatın amacı ve mutluluğun tek yolu olarak pazarlamak ahlaksal problemdir.  Masalları ve geleceği bu kadar gerçek dışı süslemek de ahlaksal problemdir. Küçücük kalplere kocaman yalanlar satmaktır.

Gerçekçi masallar olsun, kızlar çok güzel değil normal olsun. Erkekler çok yakışıklı değil sıradan olsun. Hayat endişeleri olsun. Onları nasıl çözdükleri anlatılsın. Bize yol göstersin, ilham olsun. Ayakları takılsın, düşsünler çok kere. Ama çok kerede kalksınlar, hemde kendileri kalksınlar. Onları kurtarmaya gelecek bir el beklemesinler. O el kendileri olsun, tutsun kaldırsın düştüğü yerden. Aşırı mutlu , aşırı iyi olmasınlar, pembe bulutlar olmasın.  Yaşamın pembe bulutlar üzerinde yürümek olmadığını, belki bulutu pembeye o boyayana kadar mücadele etmek demek olduğunu öğrensinler. Yaşamaktan zevk almayı anlatsın.  Emekten bahsedilsin. Emeğin bu dünyada ki en büyük güç olduğundan , emek verdiğinde her şeyi başarabileceğinden bahsetsin.

Bize gerçeklerden bahsetsinler, tamam biraz süslesinler ama gerçek olsun. Özellikle kadınlara evliliğin mutlu son olduğu masalını anlatmaktan vazgeçsinler. Onun bir son değil, yürünecek acı tatlı,uzun bir yol olduğundan bahsetsinler.

Bize mutlu sonları değil, yolda olmaktan nasıl zevk alacağımızı anlatsınlar. Yürümemize ve ilerlememize yardımcı olsunlar...

Bize mutlu sonlar değil, uzun yollar gerek.
İçinde aşk , acı , keder, hayal kırıklığı, kahkaha, sevinç, umut, mücadele,emek olan...
İçinde hayat olan!